Διεθνής Αμνηστία: Ένας ψεύτικος φάρος;

Δυό μέτρα και σταθμά και περίεργες σιωπές

Διεθνής Αμνηστία: Ένα ψεύτικος φάρος;

του PAUL de ROOIJ

Δεδομένης της τρέχουσας κλιμάκωσης των ισραηλινών λεηλασιών στη Γάζα
και των καθημερινών αμερικανικών βομβαρδισμών στη Falluja, είναι
ενδιαφέρον να εξεταστούν οι δηλώσεις της Διεθνούς Αμνηστίας (AI)
σχετικά με την κατάσταση.

Η AI θεωρείται ευρέως ως αρχή στα ζητήματα των ανθρώπινων δικαιωμάτων, κατά συνέπεια είναι ενδιαφέρον να αναλυθεί η στάση της στα πρόσφατα γεγονότα. Η προσεκτική εξονυχιστική έρευνα του αρχείου της AI αποκαλύπτει ότι, η τυπική απάντησή της στις καθημερινές αισχρές πράξεις είτε από τον ισραηλινό είτε από
αμερικανικό στρατό είναι μερικοί μόλις ακουόμενοι μηρυκασμοί με
κάποια περιστασιακή αστεία επίπληξη. Η ανικανότητα προς δικαιοπραξία
αυτών των αποκρίσεων δημιουργεί πολλά ερωτήματα.

Ξένη κατοχή με ανθρώπινα δικαιώματα;

Εξετάστε τον τίτλο ενός πρόσφατου δελτίου τύπου: Ο «ισραηλινός στρατός
πρέπει να σεβαστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα στις επιχειρήσεις του»

[1]. Σύμφωνα με την AI, οι ισραηλινές λεηλασίες στο κατειλημμένο έδαφος
είναι αποδεκτές εφ’ όσον «σέβονται» τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτό
είναι ανάλογο με τη σύσταση ότι ο βιαστής πρέπει να επιδίδεται σε
ασφαλές σεξ [ 2 ].
Είναι επίσης δύσκολο να φανταστούμε ότι μια στρατιωτική κατοχή θα
μπορούσε ποτέ να επιβληθεί τηρώντας ταυτόχρονα τα «ανθρώπινα δικαιώματα».

Εξετάστε το πλαίσιο. Κατά τη διάρκεια του Σεπτεμβρίου του 2004 ο
ισραηλινός στρατός σκότωσε κατά μέσον όρο 3,7 Παλαιστίνιους ανά ημέρα
τραυμάτισε έναν μέσο όρο 19,3 ατ./ ημέρα κατεδάφισε πολλά σπίτια που
έχουν επιπτώσεις στις ζωές χιλιάδων. Έχει μετασχηματίσει απέραντες
περιοχές της Γάζας σε απογυμνωμένο σεληνιακό τοπίο. Είναι επίσης σαφές
ότι αυτές οι φρικιαστικές στατιστικές θα είναι χειρότερες τον
Οκτώβριο. Ο ισραηλινός Υπουργός Shaul Mofaz Άμυνας ανοιχτά δηλώνει ότι
οι Παλαιστίνιοι πρέπει να τιμωρηθούν, και τα μέτρα που συνιστώνται
συνεπάγονται τη συλλογική τιμωρία. Ολόκληρος ο Παλαιστινιακός
πληθυσμός βρίσκεται υπό ομηρία. Η πίεση ασκείται σε όλους τους
συνολικά. Η εθνοκάθαρση είναι υπό εξέλιξη, και η κατασκευή του
τραγελαφικού τοίχου ορθώνεται ως απόδειξη της εγκληματικότητας αυτής της πολιτικής.

Λαμβάνοντας υπόψη την ερήμωση που επιβάλλεται από τον ισραηλινό στρατό
και τις σαφείς παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου, κάποιος θα ανέμενε
τουλάχιστον μια μικροσκοπική καταδίκη. Εντούτοις, αυτό είναι η έκταση
της αντίδρασης του AI:
«Η [ AI ] ανησυχεί για το ότι η χρήση υπερβολικής δύναμης από τον
ισραηλινό στρατό της σε αυτήν την πιο πρόσφατη εισβολή στη Λωρίδα της
Γάζας θα έχει αποτέλεσμα την περαιτέρω απώλεια ζωών και την αναίτια
καταστροφή των παλαιστινιακών σπιτιών και ιδιοκτησίας. Τα αντίποινα
ενάντια σε προστατευμένα πρόσωπα και ιδιοκτησία απαγορεύονται από την
τέταρτη Συνθήκη της Γενεύης και το Ισραήλ είναι υποχρεωμένο για να
εξασφαλίσει ότι οποιαδήποτε μέτρα που λαμβάνονται για να προστατεύσουν
τις ζωές των ισραηλινών πολιτών είναι σύμφωνα με τις υποχρεώσεις του
να σεβαστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα και το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο.
Το Ισραήλ πρέπει αμέσως να επιτρέψει στα διεθνή ανθρώπινα
δικαιώματα και τις ανθρωπιστικές οργανώσεις να εισέλθουν στη Λωρίδα
της Γάζας. Αυτή τη στιγμή στους εκπρόσωπους της [ AI ] και στα μέλη
προσωπικού άλλων διεθνών οργανισμών τους απαγορεύεται η πρόσβαση στη
Λωρίδα της Γάζας.»

Σημειώστε ότι αυτή η γελοία δήλωση εκφράστηκε σε αντίδραση στην
επίθεση στη Jabalya, μια επίθεση που ο Δρ. Mustafa Barghouti
περιέγραψε ως εξής: «Τα άρματα του Sharon βιαιοπραγούν μέσα στη
Jabalia και στη Beit Lahia, ακριβώς όπως έκαναν στο Khan Yunis, στη
Rafah και στο Beit Hanun. Το απλό γεγονός είναι ότι ο Sharon κάνει στη
Γάζα τι έκανε στη Δυτική Όχθη το 2002.»[ 3 ] Η υποκρισία της AI με την
έκδοση αυτής της πλαδαρής δήλωσης είναι εμφανής όταν συγκρίνεται με το
δελτίο τύπου που αναλύεται κατωτέρω.

Δύο μέτρα και σταθμά;

Το Μάιο του 2004 η AI εξέδωσε ένα δελτίο τύπου με επικεφαλίδα «Η AI
καταδικάζει τη δολοφονία γυναίκας και των τεσσάρων κορών της από
Παλαιστίνιους οπλοφόρους. «Το σώμα του κειμένου περιέχει την ακόλουθη
καταδίκη:
«Τέτοιες σκόπιμες επιθέσεις ενάντια σε άμαχους, οι οποίες είναι
διαδεδομένες, συστηματικές και σε συνέχεια μιας δηλωμένης πολιτικής
του να επιτεθεί στον άμαχο πληθυσμό, αποτελεί έγκλημα ενάντια στην
ανθρωπότητα, όπως καθορίζεται από το άρθρο 7 παράγραφος (1) και (2)
(α) του καταστατικού της Ρώμης του 1998 του διεθνούς ποινικού.«[ 4 ]
Έτσι, όταν οι Παλαιστίνιοι σκοτώνουν μερικούς άμαχους τότε αποτελεί «έγκλημα ενάντια στην ανθρωπότητα» – ένα από τα σοβαρότερα εγκλήματα
βάσει του διεθνούς δικαίου, και ένα πρόδρομο στη γενοκτονία. Αλλά,
όταν το Ισραήλ σκοτώνει πολύ περισσότερους πολίτες «σε συνέχεια μιας δηλωμένης πολιτικής» (η διατύπωση που η AI χρησιμοποίησε ενάντια στους
Παλαιστίνιους) για «να αποσπάσει μια τιμή» (για να χρησιμοποιήσω τις λέξεις του ισραηλινού Υπουργού Shaul Mofaz Άμυνας [ 5 ]), όλο αυτό που η AI μπορεί να κάνει είναι να σμίξει τα χέρια της και να ανησυχήσει για «τη χρήση υπερβολικής δύναμης του ισραηλινού στρατού «.
Κατά συνέπεια, βλέπουμε ότι η AI δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει ενάντια στους Παλαιστίνιους, όρους όπως «έγκλημα ενάντια στην ανθρωπότητα», οι όποιοι δεν έχουν στραφεί ποτέ σαφώς ενάντια στο Ισραήλ.

Σημειώστε ότι η ισραηλινή γυναίκα που σκοτώθηκε από τους Παλαιστίνιους
στο ανωτέρω επεισόδιο ήταν έποικος. Κατά συνέπεια, η AI δέχτηκε κατά
συγκατάβαση να την αποκαλέσει άμαχο – οι έποικοι είναι και οπλισμένοι
και θεωρούν εαυτούς, όταν το αισθάνονται σαν τις δυνάμεις κρούσεις ενός, επεκτατικού Σιωνισμού του οποίου δεδηλωμένος στόχος είναι να
εθνοκαθάρει τους Παλαιστίνιους από, τουλάχιστον, όλη τη γη δυτικά του
ποταμού Ιορδάνη.

Οσον αφορά την παλαιστινιακή επίθεση, η AI επίσης δηλώνει: «σκόπιμες
επιθέσεις ενάντια σε άμαχους, οι οποίες είναι διαδεδομένες, συστηματικές και σε συνέχεια μιας δηλωμένης πολιτικής επίθεσης στον άμαχο πληθυσμό.»

Έξοχα! Είναι καταπληκτικό ότι μια τέτοια περιγραφή προστέθηκε στην κατηγορία της που αναφέρεται σε παλαιστινιακή επίθεση, αλλά συγχρόνως, δεν είναι πρόθυμη να ταξινομήσει καμμία ισραηλινή ενέργεια ως «συστηματική, σκόπιμη και διαδεδομένη [κ.λπ.]». Η AI απεικονίζει την παλαιστινιακή βία ως χειρότερη από την ισραηλινή βία, και αυτό ισοδυναμεί με σαφώς δύο μέτρα και σταθμά.

Αγνόηση της βίας των εποίκων;

Στις 27 Σεπτεμβρίου 2004 ένας άποικος από τον εποικισμό Itamar
σκότωσε έναν Παλαιστίνιο εν ψυχρώ, και οι ισραηλινές αρχές επιδίωξαν
ακόμη και να απαλλάξουν τον έποικο από τον κατ’οίκο περιορισμό· το
πολύ-πολύ — αν και είναι απίθανο — θα καταδικαστεί με την κατηγορία
της ανθρωποκτονίας [ 6 ].

Ενώ η AI ήταν πρόθυμη να εκδώσει ένα δελτίο τύπου για τη γυναίκα έποικο και τα παιδιά της που σκοτώθηκαν, δεν ήταν πρόθυμη να εκδώσει οποιαδήποτε δήλωση γι’ αυτό το γεγονός. Αυτό που καθιστά αυτήν την αγνόηση περίεργη είναι το ότι περίπου τον ίδιο χρόνο εξέδωσε ένα δελτίο τύπου σχετικά με έναν απηγμένο έκτακτο ανταποκριτή του CNN — κάποιος που τελικά ελευθερώθηκε σώος και αβλαβής [ 7 ].

Η έρευνα του δημόσιου αρχείου της AI αποκαλύπτει μια περίεργη αίσθηση
της αναλογίας στην επιλογή των γεγονότων που επιλέγει να συζητήσει.
Φαίνεται ότι η AI θεωρεί τους εποικισμούς απλά ως τοποθετημένα σε
λάθος μέρος προάστια, και τους κάτοικους των ως απλά μερικούς δυτικούς
κατοίκους προαστίων.

Για μερικούς εποικισμούς, αυτό μπορεί να συμβαίνει, αλλά αρκετοί εποικισμοί είμαι κατοικία ρατσιστών φανατισμένων Σιωνιστών. Ο Jeff Halper, ο διευθυντής της Επιτροπής του Ισραήλ ενάντια στις κατεδαφίσεις σπιτιών, παρατηρεί ότι υπάρχει τώρα μια δεύτερη γενεά εποίκων, εκείνοι που γεννήθηκαν στους εποικισμούς τους οποίους αποκαλεί «κουρδιστά πορτοκάλια» έποικοι που είναι πιο ακραίοι, ρατσιστές και βίαιοι από τους προκατόχους τους [ 8 ].

Οι έποικοι «κουρδιστά πορτοκάλια» συχνά βίαια παρενοχλούν τους
Παλαιστίνιους, κατεδαφίζουν σπίτια, και περιστασιακά σκοτώνουν
ατιμώρητα. Αυτό το πλαίσιο δημιουργεί ερωτηματικά για τις
επαναλαμβανόμενα καλέσματα της AI για να εξαιρέσει τους εποίκους από
την παλαιστινιακή τιμωρία. Κατά την διάρκεια της δεύτερης intifada, η AI δεν έχει εκδώσει καμμία δήλωση για τη βία των εποίκων.

Τι συνέβη στο ανώτατο έγκλημα;

Η AI δεν είναι αντιπολεμική οργάνωση, και αυτή η θέση δημιουργεί
πολυάριθμες αντιφάσεις. Με την αρχή του αμερικανικού πολέμου ενάντια
στο Ιράκ, εξέδωσε τις δηλώσεις για τα μέσα που οι ΗΠΑ έπρεπε να
υιοθετήσουν στις εχθροπραξίες, αλλά όλως περιέργως, η AI δεν
καταδίκασε τον πόλεμο! Αυτό είναι ιδιαίτερα παράξενο δεδομένου ότι ο
πόλεμος ήταν ένας πόλεμος απρόκλητης επίθεσης και αποτελεί έτσι
ανώτατο διεθνές έγκλημα.

Να τι έχει να πει ο καθ. Michael Mandel (καθ. νομικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο της Υόρκης, του Τορόντο) για το θέμα: Όταν η εξαπολύθηκε η επίθεση, αυστηρές προειδοποιήσεις διανεμήθηκαν σε όλους τους «εμπολέμους» από το Παρατηρητήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Human Rights Watch) και τη Διεθνή Αμνηστία […], υπενθυμίζοντας τους σε τους τα καθήκοντά τους βάσει των νόμων και τα έθιμα του πολέμου. Αλλά κανένας τους δεν είπε ούτε μια λέξη για το παράνομο του ίδιου του πολέμου ή την υπέρτατη εγκληματική ευθύνη βάσει του διεθνούς δικαίου, των χωρών που τον άρχισαν. [ 9 ]

Και σχετικά με τα δελτία τύπου της AI που εκδίδονται κατά τη διάρκεια
αυτής της περιόδου: Η Αμνηστία επίσης εξέτασε εάν οι απαραίτητες προφυλάξεις είχαν ληφθεί για να προστατεύσουν τους άμαχους, και απαίτησε έρευνες σχετικά με τους θανάτους αμάχων όπως εκείνους στο σημείο ελέγχου Karbala, και τον πυροβολισμό των διαδηλωτών στη Falluja. Αλλά ποτέ, καμμιά φορά η Διεθνής Αμνηστία […] δεν ανέφερε το θεμελιώδη λόγο για τον οποίο κανένα από τα γεγονότα δεν έπρεπε πραγματικά να διερευνηθεί καθόλου — συγκεκριμένα ότι όλοι αυτοί οι θάνατοι και η καταστροφή ήταν τόσο νομίμως, όσο και ηθικώς, στα κεφάλια των εισβολέων, ο,τιδήποτε
προφυλάξεις υποστήριξαν ότι παίρνουν, επειδή οφειλόταν σε έναν
παράνομο, επιθετικό πόλεμο. Κάθε θάνατος ήταν ένα έγκλημα για το οποίο
οι ηγέτες του συνασπισμού εισβολής ήταν προσωπικά, ποινικά υπεύθυνοι.
[ 10 ]
Ξανά, οι μηρυκασμοί της AI ισοδυναμούν σε σύσταση προς το «βιαστή για
να καταπιαστεί με το ασφαλές σεξ» — καμία αναφορά στο έγκλημα!

Ακόμα κι αν η AI αναφέρεται συχνά στο διεθνές δίκαιο για να εκδώσει τις
δηλώσεις της, όταν πρόκειται για τις αμερικανικές λεηλασίες, τότε ούτε
καν τα υπέρτατα εγκλήματα αναφέρονται.

Κι άλλα διπλά πρότυπα;

Εξετάστε τη δήλωση της AI που εκδόθηκε σχετικά με την κατάσταση στο
Νταρφούρ (Darfur):
«Το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών πρέπει να σταματήσει τη
μεταφορά των όπλων που χρησιμοποιούνται για τις μαζικές παραβιάσεις
των ανθρώπινων δικαιωμάτων στο Νταρφούρ συνέστησε σήμερα [η AI ]
δημοσιεύοντας μια έκθεση βασισμένη στις δορυφορικές εικόνες που
παρουσιάζουν μεγάλης κλίμακας καταστροφή των χωριών στο Νταρφούρ κατά
τη διάρκεια του προηγούμενου έτους.» [ 11 ]
Η κατάσταση μπορεί να είναι φοβερή στο Νταρφούρ, και το προτεινόμενο
μέτρο μπορεί να είναι δικαιολογημένο. Εντούτοις, η περίεργη πτυχή
αυτής της δήλωσης είναι ότι η AI δεν έχει καλέσει ποτέ τα Η.Ε. ή
οποιοδήποτε άλλο σώμα να επιβάλει έναν αποκλεισμό όπλων στο
Ισραήλ, αν και υπάρχουν άφθονοι λόγοι για μια τέτοια σύσταση.

Ένας Αμερικανός ακαδημαϊκός που ερεύνησε για αυτά τα δύο μέτρα, και
έλαβε την ακόλουθη απάντηση από την Ντονατέλα Ροβέρα –Donatella
Rovera, κύριο ερευνητή της AI στο Ισραήλ-Παλαιστίνη:
«Οι καταστάσεις στο Σουδάν και στα κατεχόμενα από το Ισραήλ εδάφη
είναι αρκετά διαφορετικές και οι διαφορετικοί κανόνες του διεθνούς
δικαίου ισχύουν, οι οποίοι δεν καθιστούν δυνατή την απαίτηση για
embargo όπλων είτε στην ισραηλινή είτε στην παλαιστινιακή πλευρά. Η
Δυτική Όχθη και η Λωρίδα της Γάζας είναι κάτω από την ισραηλινή
στρατιωτική κατοχή (δεν είναι η περίπτωση για την περιοχή Νταρφούρ στο
Σουδάν). Ως εκ τούτου, ορισμένες διατάξεις του διεθνούς ανθρωπιστικού
δικαίου, γνωστές ως οι νόμοι του πολέμου (ειδικότερα η Συνθήκη της
Χάγης του 1907 και η τέταρτη Συνθήκη της Γενεύης) ισχύουν για τα
κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη (και όχι για την περιοχή Νταρφούρ).»
(επικοινωνία ηλ. ταχυδρομείου 5 Ιουλίου, 2004).
Η AI διατυπώνει τα διπλά πρότυπά της με αμφίβολα νομικά τερτίπια, αλλά
εξετάστε τι έχει να πει ο καθ. Φράνσις Μπόϋλ–Francis Boyle (καθηγητής
του διεθνούς δικαίου στο Πανεπ. του Champaign, Ιλλινόις) για τη
δήλωση της Ροβέρα:
Αυτά είναι εξ’ολοκλήρου ασυναρτησίες. Όταν ήμουν στο διοικητικό συμβούλιο της Διεθνούς Αμνηστίας ΗΠΑ κοντά στο τέλος της δεύτερης
θητείας μου το 1990-92, λάβαμε την εξουσιοδότηση να απαιτήσουμε έναν
αποκλεισμό όπλων ενάντια στους σημαντικούς παραβιαστές των ανθρώπινων
δικαιωμάτων, για την οποία το Ισραήλ σαφώς είχε τις προϋποθέσεις τότε
και εξακολουθεί να τις έχει ακόμα — ακόμη και βάσει του εσωτερικού
νόμου των Ηνωμένων Πολιτειών. Φυσικά κανένας στην AI δεν επρόκειτο να
το κάνει επειδή οι υποστηρικτές του Ισραήλ ήταν οι σημαντικότεροι
χρηματοδότες της Διεθνούς Αμνηστίας των ΗΠΑ, η οποία ήταν στη συνέχεια
σημαντικός χρηματοδότης της Διεθνούς Αμνηστίας του Λονδίνου. Όποιος
πληρώνει τα όργανα διαλέγει τον σκοπό — ειδικά στην έδρα της AI ΗΠΑ
στη Νέα Υόρκη και στην έδρα της AI στο Λονδίνο.

Τι γίνεται με τους φυλακισμένους;

Ο πυρήνας των προσπαθειών της AI έχει να κάνει με «τους κρατούμενους
συνείδησης», τις συνθήκες φυλάκισης, και τα βασανιστήρια. Έτσι, είναι
ενδιαφέρον να καθοριστεί πώς αυτό το ζήτημα εξετάστηκε όσον αφορά τους
Παλαιστίνιους φυλακισμένους και το σκάνδαλο βασανιστηρίων στο Abu
Ghraib [ 12 ].

Ο πίνακας κατωτέρω παρέχει κάποιο πλαίσιο για τους Παλαιστίνιους φυλακισμένους.
Αριθμός των Παλαιστινίων φυλακισμένων (8 Ιουλίου, 2004)
Σύνολο 5.892
Παιδιά (ηλικία 50 42
42 Παραβιάσεις των συμφωνιών [ 1 ] 433
Ποσοστό των φυλακισμένων που δικάστηκε 25%
Διοικητική κράτηση [ 2 ]786

Σημειώσεις:

[ 1 ] όλοι οι φυλακισμένοι που κρατούνταν πριν από την
υπογραφή των συμφωνιών του Όσλο έπρεπε να είχαν απελευθερωθεί.

[ 2 ] Η διοικητική προφυλάκιση είναι παράνομη βάσει του διεθνούς δικαίου. Οι
διοικητικές διαταγές προφυλάκισης μπορούν να διαρκέσουν μέχρι και έξι
μήνες, με τους Παλαιστίνιους που κρατιούνται χωρίς κατηγορίες ή δίκη
κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Το Ισραήλ ανανεώνει συνήθως την
διαταγή προφυλάκισης κρατώντας με αυτόν τον τρόπο τους Παλαιστίνιους
χωρίς κατηγορίες ή δίκη κατά τρόπο αόριστο. Κατά τη διάρκεια αυτής της
περιόδου, οι κρατούμενοι αποστερούνται συχνά νομική συμβουλή.

Πηγή: http://www.nad-plo.org/faq1.php

Η παλαιστινιακή περίπτωση

Τεχνικά, η AI δεν δημοσιεύει τους καταλόγους φυλακισμένων συνείδησης [POC], και κάποιος πρέπει να ψάξει εξονυχιστικά μέσω του δημόσιου αρχείου της για να καθορίσει εάν υπάρχουν Παλαιστίνιοι POC. Κατά τη διάρκεια της δεύτερης intifada, το αρχείο της δείχνει δύο POC και δύο «πιθανούς» POC, και καμία άλλη πληροφορία για τους Παλαιστίνιους φυλακισμένους δεν είναι εμφανής. Υπάρχουν πολλοί Παλαιστίνιοι «διοικητικοί κρατούμενοι» –εκείνοι που κρατιούνται χωρίς κατηγορίες, χωρίς δίκη, και απεριόριστα — εντούτοις η AI δεν κρίνει κατάλληλο να τους παραχωρήσει τη μαγική ετικέτα του POC.

Η αντίθεση με την μεταχείριση των κουβανών POC είναι έντονη: εδώ ακόμη και άνθρωποι που πληρώθηκαν από την αμερικανική πρεσβεία για ανατρεπτικές
δραστηριότητες κέρδισαν την υπόσταση POC, και μια απλή αναζήτηση του
ιστοχώρου της AI-ΗΠΑ ή μερικών από τους δεξιούς αμερικανοκουβανούς
ιστοχώρους αποκαλύπτει 88 POC [ 13 ].

Αυτό υπονοεί ότι ένα μεγάλο ποσοστό των «πολιτικών» κρατουμένων στην Κούβα είναι POC [ 14 ]. Ενώ ο παλαιστινιακός κατάλογος των POC δεν έχει δημοσιοποιηθεί, όταν πρόκειται για την Κούβα, διαφορετικά πρότυπα ισχύουν [ 15 ].

Στην περίπτωση της Κούβας η AI δημοσιεύει αυστηρές δηλώσεις και ζητά
την απελευθέρωση των φυλακισμένων. Τέτοιες δηλώσεις μπορούν να
δικαιολογηθούν δεδομένου ότι υπάρχουν 88 κουβανοί POC. Πάντως, η AI
δεν έχει εκδώσει παρόμοια δήλωση για τον πολύ μεγαλύτερο αριθμό
πολιτικών κρατουμένων που κρατούνται από το Ισραήλ. Ίσως μόνο οι
«τέσσερις» παλαιστίνιοι POC δεν δικαιολογούν αυτήν την προσπάθεια.

Οι συνθήκες για τους παλαιστίνιους φυλακισμένους στο Ισραήλ και τα
κατεχόμενα εδάφη είναι αποκρουστικές, και τα βασανιστήρια των
φυλακισμένων είναι συνηθισμένα. Στις αρχές του τρέχοντος έτους, οι
παλαιστίνιοι πολιτικοί κρατούμενοι κατέβηκαν σε απεργία πείνας να
διαμαρτυρηθούν αυτούς τους όρους.

Οι ισραηλινές αρχές φυλακών ενεπλάκησαν σε φοβερές τακτικές για να αποδιοργανώσουν την απεργία πείνας, π.χ., το προσωπικό φυλακών έψηνε κρέας στο προαύλιο φυλακών στη σχάρα για να εξασθενίσει τους απεργούς πείνας, κατάσχεσε το αλάτι, κ.λπ…. [ 16 ].

Λαμβάνοντας υπόψη το ενδιαφέρον της AI για τις συνθήκες φυλακών, βασανιστήρια, και άρνηση της ιατρικής περίθαλψης, όταν επρόκειτο για παλαιστινιακή απεργία πείνας ότι κι αν έγινε δεν υπήρξε καμία δήλωση. Μια αίτηση για τοποθέτηση σε αυτό το ζήτημα αποκάλυψε μια παρόμοια απροθυμία να εκφραστεί ένα τιτίβισμα. Μια σύγκριση με την μεταχείριση του κουβανού POC θα ήταν διδακτική, αλλά πέρα από το αντικείμενο αυτού του άρθρου.

Η ιρακινή περίπτωση

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι αμερικανικές δυνάμεις στο Ιράκ
συμμετέχουν στη συστηματική χρήση των βασανιστηρίων–αντίθετα με τις
αρχικές αμερικανικές εκθέσεις που στοχεύουν να ελαχιστοποιήσουν τη
ζημία, δεν ήταν περίπτωση «μερικών σάπιων μήλων,» και στοιχεία για
τις πιο διεστραμμένες μορφές βασανιστηρίων– και ενδείξεων ότι η
ευθύνη για αυτές ανεβαίνει ιεραρχικά –είναι καταδικαστική. Επιπλέον,
είναι επίσης σαφές ότι πολλοί φυλακισμένοι σκοτώθηκαν ενώ βρίσκονταν
υπό κράτηση — διάφοροι θάνατοι που οφείλονται σαφώς σε βασανιστήρια.
Έτσι, τι η AI έχει να πει για αυτό;

Η AI έγραψε μια επιστολή «στην εξοχότητά του τον κ. Τζων Νεγρεπόντη
(John D. Negroponte)» για να ρωτήσει με ποια νομικά πλαίσια οι
φυλακισμένοι θα μεταχειρίζονταν. Κατ’ αρχάς, είναι περίεργο να βλέπει
κανείς την AI να σέβεται τον Νεγρεπόντε με έναν τέτοιο χαμερπή τρόπο.
Ο Νεγρεπόντε έχει απαίσιο παρελθόν και είναι περίεργο να του
απευθύνεται ως «εξοχότητά του». Η επιστολή ζητά έπειτα μια διευκρίνιση
του νομικού πλαισίου που ισχύει για τους φυλακισμένους — και αυτό παρά
τις αποκαλύψεις για βασανιστήρια:

«Υπενθυμίζοντας τις εκθέσεις των βασανιστηρίων Ιρακινών όχι μόνο από
τις δυνάμεις κατοχής αλλά και από την ιρακινή αστυνομία, η [ AI ] θα
χαιρέτιζε τις πληροφορίες για τα νομικά και πρακτικά μέτρα προστασίας
που θα ισχύσουν για τη σύλληψη, κράτηση και περιορισμό. Τι πρόσβαση θα
έχουν διεθνείς και ιρακινοί οργανισμοί στους κρατούμενους και εάν οι
φυλακές και τα κέντρα κράτησης θα τοποθετηθούν υπό την ιρακινή
κυβέρνηση ή άλλο έλεγχο. Η διεθνής κοινότητα πρέπει να ξέρει ποια
μέτρα ισχύουν για να εξασφαλίσουν ότι η απόλυτη απαγόρευση των
βασανιστηρίων και σκληρή, απάνθρωπη ή ταπεινωτική μεταχείριση ή η
τιμωρία θα τηρηθεί αυστηρά από Ιρακινές, Αμερικανικές και άλλες
δυνάμεις. Από αυτή την άποψη, θα εκτιμούσαμε αν μας γνωρίζατε τις
απόψεις σας για τη σύστασή μας ότι τα ΗνωμέναΈθνη πρέπει να έχουν μια
συγκεκριμένη εξουσιοδότηση ελέγχου για να εποπτεύσουν όλες τους τόπους
της κράτησης.» [ 17 ]

Είναι περίεργο ότι η AI πρέπει να ερευνήσει για τα δικαιώματα των
φυλακισμένων στο Ιράκ με το να απευθυνθεί σε αντιπρόσωπο της χώρας που
εξαπέλυσε έναν παράνομο πόλεμο επιθετικότητας. Ο άθλιος τόνος της
επιστολής είναι ενοχλητικός – επίσης σημαίνει ότι η AI δεν έχει καμία
επιθυμία να αντιμετωπίσει τα σοβαρά αμερικανικά εγκλήματα κατά τρόπο
δυναμικό. Εκτιμώντας ότι στο παρελθόν οι εκθέσεις της AI θα μπορούσαν
να προκαλέσουν το τρόμο μεταξύ μερικών δικτατόρων, σήμερα οι δηλώσεις
της AI μετά βίας κάνουν τους μαζικούς καταπατητές των ανθρώπινων
δικαιωμάτων να λάβουν την ειδοποίηση. Για αυτόν τον τύπο προνομιακής
υπηρεσίας η AI έλαβε το βραβείο ειρήνης Νόμπελ.

Όλα τα άλλα δελτία τύπου AI είναι παρόμοιας φύσης. Παραδείγματος χάριν:
Η [ AI ] καλεί το MNF για να πάρει όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις
για να προστατεύσει τους πολίτες και να τηρήσει τις αρχές ανάγκης και
αναλογικότητας, και να λάβει μέτρα για να εξασφαλίσει ότι
συμμορφώνονται πλήρως με τις υποχρεώσεις τους βάσει του διεθνούς
δικαίου. [ 18 ]

Ηχεί γνωστό επειδή η AI χρησιμοποιεί τον οδηγό που χρησιμοποίησαν για
να υποβάλουν έκθεση σχετικά με τις ισραηλινές «παραβάσεις».
Δικαίωμα «να αυτοαμυνθεί»;

Η AI, ακριβώς όπως η αμερικανική κυβέρνηση, εκδίδει τελετουργικές δηλώσεις ότι «το Ισραήλ έχει δικαίωμα να αυτοαμυνθεί«. Η AI δέχεται τη στρατιωτική επέμβαση στα κατεχόμενα εδάφη για να σιγουρευτεί ότι το
Ισραήλ επιτυγχάνει την αόριστη «ασφάλειά του». Η μόνη διαφορά μεταξύ
της θέσης της AI και αυτής των ΗΠΑ είναι ότι η AI παροτρύνει τη
στρατιωτική επέμβαση «να σεβαστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα» ή να μην
είναι «υπερβολική» [ 19 ]. Και οι δύο δέχονται το δικαίωμα του Ισραήλ
να χτίσει τον τοίχο του απαρτχάιντ, η AI μόνο υποστηρίζει ότι πρέπει
να χτιστεί στην πράσινη γραμμή [ 20 ].
Ο καθ. Μαντέλ προσφέρει μια ενδιαφέρουσα άποψη σχετικά με αυτό το
αποκαλούμενο δικαίωμα στην αυτοάμυνα:
«Ένας επιτιθέμενος δεν έχει κανένα δικαίωμα στην αυτοάμυνα. Εάν διαρρήξεις το σπίτι κάποιου και τους κρατάς υπό την κάνη του όπλου
και προσπαθήσουν να σε σκοτώσουν αλλά τους σκοτώσεις πρώτα, δεν είναι ένοχοι για τίποτα και είσαι ένοχος δολοφονίας.» [ 21 ]

Το Ισραήλ είναι ο επιτιθέμενος στην περιοχή, και οι ενέργειές του
προορίζονται να αγκιστρωθεί στην γη που κατάκτησε με την βία. Η
εθνοκάθαρση ήταν στη ημερήσια διάταξη από το 1948 μέχρι σήμερα, και
είναι παράλογο να προταθεί ότι το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να
καταστείλει εκείνους που επιδιώκει να απαλλοτριώσει. Σήμερα το Ισραήλ
προσπαθεί να καταστείλει τους Παλαιστίνιους που συμβαίνουν να έχουν
κρατήσει τα κλειδιά από τα σπίτια τους που κλάπηκαν από το 1948, έτσι
η αναλογία του Μαντέλ είναι κατάλληλη.

Οι δηλώσεις της AI για συγκρατημένη βία για να επιτύχει «ασφάλεια»
επίσης αψηφούν την ιστορία της εθνοκάθαρσης. Η ισραηλινή πολιτική
είναι μια πολιτική κλοπής της γης και απαλλοτρίωσης του πληθυσμού.
Λαμβάνοντας υπόψη αυτήν την ιστορία, είναι εξοργιστικό να προταθεί ότι
το Ισραήλ έχει το δικαίωμα «να αυτοαμυνθεί» δεδομένου ότι οι ενέργειές
του ισοδυναμούν με συνεχή επιθετικότητα.

Η θέση της AI είναι διχασμένη με αντιφάσεις. Αφ’ ενός, επιδιώκει να
υπερασπίσει τα «ανθρώπινα δικαιώματα», αλλά αφ’ ετέρου, «καταλαβαίνει»
τον πόλεμο ή τα όπλα του πολέμου, ή δέχεται το δικαίωμα «της
αυτοάμυνας» ενός επιτιθέμενου.

Η AI προσπαθεί επίσης να εξισώσει τη βία του καταπιεστή με αυτήν του καταπιεσμένου. Τον τελευταίο προσπαθεί να απονομιμοποιήσει, ενώ τον πρώτο προσπαθεί να περιορίσει έτσι ώστε να «σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα». Χωρίς εξέταση της ελλοχεύουσας αδικίας, η θέση της AI είναι απλά παράλογη. Η επίπτωση της θέσης του AI είναι ότι δεν προωθεί μια λύση με ένα «ίχνος» δικαιοσύνης.

Φαίνεται να δέχεται το καθεστώς, αλλά με «ανθρώπινα δικαιώματα» —
οτιδήποτε αυτό σημαίνει στο διαστρεβλωμένο λεξικό της AI.

Ένα ψεύτικος φάρος

Καθένας που ενδιαφέρεται για τη δικαιοσύνη στο παλαιστινιακό πρόβλημα
ή την επιδίωξη να τελειώσει ο άσεμνος πόλεμος στο Ιράκ θα απογοητευθεί
με τη θέση της Διεθνούς Αμνηστίας. Δεν έχει καμία χρήση η εκτίμηση των
κομματιών των αναφορών της που είναι χρήσιμα, το πρόβλημα είναι ότι η
συνολική θέση της στα βασικά ζητήματα είναι στην καλύτερη περίπτωση
αντιφατική.

Πολλοί από τους καλοπρόθετους και ιδεαλιστές εθελοντές
που εργάζονται στις εκστρατείες της AI ίσως να αναλίσκουν τις
προσπάθειές τους δεδομένου ότι το πλαίσιο της AI υιοθετεί μια
κατανόηση των προβλημάτων με παρωπίδες.

Οι δωρεές στην AI δεν μεταφράζονται σε αποτελεσματική δράση για αυτά τα προβλήματα, και δεδομένου του φακέλου της AI, οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν βεβαίως να αναμείνουν τη δίκαιη κάλυψη ή την αντιπροσώπευση. Η AI σαφώς και κατηγορηματικώς θα καταδικάσει κάποτε το Ισραήλ για το μεγάλο αριθμό
δολοφονιών του ολέθρου και της καταστροφής που προκάλεσε στη Jabalya ή
το Beit Hanoun; Μην το ελπίζετε.

Κάθε ισραηλινή επίθεση στα παλαιστινιακά στρατόπεδα προσφύγων, κάθε
αμερικανικός βομβαρδισμός των πόλεων στο Ιράκ, και κάθε δολοφονία
ακόμα περισσότερων Παλαιστίνιων ή Ιρακινών αποκαλύπτει την ύποπτη
στάσης της AI.

Σήμερα, οι περισσότερες δηλώσεις της AI κυμαίνονται
μεταξύ ηθικής ξιπασιάς και ηθικής δολιότητας.

Ο Πωλ ντε Ρούιχ είναι συγγραφέας που ζει στο Λονδίνο.

Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του στο proox@hotmail.COM
(NB: όλα τα μηνύματα με τις επισυνάψεις θα διαγραφούν αυτόματα.)

Πηγή