Η ιστορία πιο ισχυρή από το Μαϊντάν
«Βρισκόμαστε στην ραφή δύο φονικών και τρομοκρατικών θρησκευτικών φανατισμών: του παπισμού και του ισλαμισμού. Τρίτος στον κόσμο δεν υπάρχει… ακόμα και τώρα είμαστε το φράγμα που συγκρατεί τη Ρωμαιοκαθολική θάλασσα, που με τα κύματα της Ουνίας φέρνει τον μεγάλο ιεροεξεταστή στο Κίεβο και στο Κρεμλίνο!».
[Βουκ Ντράσκοβιτς, «Ο Ρώσος Πρόξενος»]
του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*
Η περιοχή της Ουκρανίας πρωτοκατοικήθηκε πριν από 4.000 χρόνια τουλάχιστον. Μάλιστα, εκεί θεωρείται πως εξημερώθηκε για πρώτη φορά το άλογο.
Το βασίλειο των Σκυθών επέζησε στην περιοχή από το 750 π.Χ. έως το 250 π.Χ. Παράλληλα, από τον 6ο π.Χ. αιώνα ιδρύθηκε μια πλειάδα αποικιών των αρχαίων Ελλήνων στις βορειοανατολικές ακτές της Μαύρης Θάλασσας. Κατά τον 3ο μ.Χ. αιώνα φθάνουν οι Οστρογότθοι και βορείως του οστρογοτθικού βασιλείου ανθίζει ο πολιτισμός του Κιέβου.
Το μεσαιωνικό κράτος των Ρως του Κιέβου ιδρύθηκε από τους Βάραγγες τον 9ο αιώνα και είναι το πρώτο καταχωρημένο ιστορικά ανατολικό σλαβικό κράτος, δεσπόζον στην εμπορική οδό Βαράγγων-Ελλήνων.
Στο Κίεβο γίνεται ο αρχικός εκχριστιανισμός των Ρώσσων όταν ο πρίγκηπας Βλαδίμηρος βαπτίστηκε στα νερά του Δνείπερου από ιερείς του Βυζαντίου. Έως τα μέσα του 14ου αιώνα, τα ουκρανικά εδάφη ήταν υπό την κυριαρχία τριών εξωτερικών δυνάμεων, της Χρυσής Ορδής των Μογγόλων, του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας και του Βασίλειου της Πολωνίας.
Από το 1325 μέχρι και το 1648, η Ουκρανία βρίσκεται υπό την κυριαρχία της Πολωνολιθουανικής Κοινοπολιτείας. Μετά από τον Μεγάλο Βόρειο Πόλεμο (1700-1721), η Ουκρανία κατανέμεται μεταξύ αρκετών δυνάμεων και, από το 1735, αρχίζει το ενδιαφέρον της Μόσχας για την επέκταση της ρωσσικής κυριαρχίας προς τα ουκρανικά εδάφη.
Όπως αναφέρει ο Γουΐλ Ντυράν στον 10ο τόμο του της Παγκόσμιας Ιστορίας του Πολιτισμού, οι Ρώσσοι διπλωμάτες συμβούλευσαν την τσαρίνα Άννα Ιβάνοβνα, «ότι τα βόρεια παράλια του Ευξείνου Πόντου ήταν φυσικό και ζωτικό τμήμα της Ρωσσίας». Από τότε η Ρωσσία αποφάσισε να παύσει να παρεμποδίζεται εις την έξοδό της προς τον Εύξεινο Πόντο και την Μεσόγειο και να κατοχυρώσει τις κύριες οδούς του εξαρτημένου από τον Νότον εμπορίου της. Πρώτος στόχος ήταν η Χερσόνησος της Κριμαίας, η οποία αποτελούσε την τουρκική προφυλακή εις τα βόρεια παράλια του Ευξείνου.
Οι δυτικές δυνάμεις αντιτάχθηκαν εξ αρχής σθεναρά στην στρατηγική ρωσσική προέλαση προς Νότον και έκαναν τα πάντα για να την υπονομεύσουν, κάτι που ισχύει μέχρι σήμερα.
Η Γαλλία ξεσήκωσε τον κόσμο για να ενισχύσει την σύμμαχό της Τουρκία. Η Αγγλία αντιτάχθηκε δυναμικά εις τον ρωσσικό έλεγχο επί του Βοσπόρου. Παρόμοιες ήταν οι αντιδράσεις και των άλλων δυνάμεων, Πρωσίας, Σουηδίας κλπ.
Ακολούθησε σειρά Κριμαϊκών πολέμων και, τελικά, στις 21 Ιουλίου 1774, η Τουρκία αναγνώρισε την ανεξαρτησία της Κριμαίας, παρέδωσε στην Ρωσσία τις πόλεις παρά τον Δνείπερον και άνοιξε τον Εύξεινο Πόντο, τον Βόσπορο και τα Δραδανέλλια στην ρωσσική ναυσιπλοΐα. Την ημερομηνία αυτή υπογράφηκε η περίφημη Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, δια της οποίας η Ρωσσία πέτυχε μια από τις μεγαλύτερες διπλωματικές επιτυχίες τής ιστορίας της, έγινε ισχυρή δύναμη της Μαύρης Θάλασσας και προστάτις των ελληνικών και ορθόδοξων πληθυσμών που ευρίσκοντο υπό τουρκική κυριαρχία.
Η συνθήκη αυτή άνοιξε τον δρόμο για την αναγέννηση των ελληνικών κοινοτήτων στην περιοχή, την ενίσχυση του ελληνικού εμπορικού στόλου και την ελληνική επανάσταση μετά από πενήντα χρόνια. Μεθυσμένη από τις επιτυχίες της, η Μεγάλη Αικατερίνη άρχισε να ονειρεύεται την απελευθέρωση της Κωνσταντινούπολης και της Ελλάδας και την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Όπως έγραφε χαρακτηριστικά εις τον αγαπημένον της Γάλλο φιλόσοφο Βολταίρον: «Θα ίδωμε τας αρχαίας ελληνικάς τραγωδίας να παίζωνται από Έλληνας ηθοποιούς εις το θέατρον του Διονύσου, των Αθηνών».
Κατά την ιστορική συγκυρία, λοιπόν, οι τύχες της Ρωσσίας, της Ελλάδας, της Μαύρης Θάλασσας και της Ουκρανίας συνδέονται, ιδιαίτερα της Κριμαίας με τις ελληνικές πόλεις της Σεβαστούπολης, Συμφερούπολης, Θεοδοσίας, Ευπατόριας κ.ά.
Η σύμπτωση των εξελίξεων, της δυτικής προσπάθειας να αποσπασθεί η Ουκρανία από την επιρροή της Μόσχας και η επαναφορά «σχεδίου Ανάν» στην Κύπρο πρέπει να μας προβληματίζει. Δεν είναι καθόλου τυχαία η ψυχρή προειδοποιητική δήλωση του Πούτιν προς τους Δυτικούς να πάψουν να ανακατεύονται στην Ουκρανία γιατί κι αυτοί θα παρέμβουν στις εξελίξεις σε Ελλάδα και Κύπρο. Η συγκυρία της επαναφοράς του σχεδίου Ανάν-2 με την στρατιωτική δράση των «κουκουλοφόρων» στο κέντρο του Κιέβου και όσα ακολούθησαν δημιουργεί πολλούς συνειρμούς στους δύσπιστους παρατηρητές.
Αυτό το νέο Μεγάλο Παιχνίδι στο ευρασιατικό πλαίσιο που υφίσταται εδώ και πολλά χρόνια, από την επέκταση του ΝΑΤΟ την δεκαετία του ’90 συμπληρώνεται από τις αμερικανικές ΜΚΟ που προσπαθούν να αποσταθεροποιήσουν την Ρωσσία.
Η επίθεση των δυτικών μίντια, όπως και η δράση εκατοντάδων «ανθρωπιστικών» μηχανισμών, σκοπό έχουν την απαξίωση της αποτρεπτικής ισχύος της Ρωσσίας, μειώνοντας έτσι την ικανότητά της να αντισταθεί στα σχέδια της αμερικανικής επικυριαρχίας, ή, καλύτερα, στους νεοταξικούς σχεδιασμούς που προωθούνται υπό την αμερικανική ηγεμονία.
Η ρωσσική κυβέρνηση, και η ουκρανική επίσης, επέτρεψαν απερίσκεπτα σε πολυάριθμες ΜΚΟ, χρηματοδοτούμενες από την Ουάσιγκτων, να λειτουργούν σαν πράκτορες των Αμερικανών με την κάλυψη των «οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων», «αποκατάστασης της δημοκρατίας» κλπ… Και οι «PussyRiot» ήταν μια τέτοια επιχείρηση, όπως και η δαιμονοποίηση του Πούτιν και της Ρωσσίας από στρατευμένους επιπόλαιους ακτιβιστές υπέρ των ομοφυλόφιλων γάμων.
Πολλοί «διαδηλωτές» στο Κίεβο και τις δυτικές πόλεις της Ουκρανίας χρηματοδοτήθηκαν με «εντολές πληρωμής» από μυστικά payrolls υπηρεσιών, μία από τις οποίες, από την πλευρά της Ε.Ε., είναι το «KonradAdenauerStiftung», το οποίο συνδέεται στενά με το κόμμα της Μέρκελ, το CDU.
Η Αμερικανίδα υφυπουργός Εξωτερικών, Βικτώρια Νούλαντ, μανιακή ρωσσοφοβική και φανατική του νεοφιλελευθερισμού, είπε στο NationalPressClub τον περασμένο Δεκέμβριο ότι οι ΗΠΑ έχουν «επενδύσει» 5 δις δολλάρια στην οργάνωση «δικτύου προκειμένου να επιτύχουν οι σκοποί τους στην Ουκρανία».
Η Νούλαντ εδώ εννοεί ότι το μέλλον της Ουκρανίας υπό την ηγεμονία της Ε.Ε. σημαίνει να λεηλατηθεί όπως η Λεττονία και η Ελλάδα και να χρησιμοποιηθεί από την Ουάσιγκτων ως δοκιμαστικό πεδίο για τις αμερικανικές βάσεις πυραύλων κατά της Ρωσσίας.
Μεταξύ των πολυάριθμων δυτικών ιδρυμάτων, το γνωστό NED (Εθνικό Ίδρυμαγια τη Δημοκρατία), που ιδρύθηκε επί Ρήγκαν σαν μετωπική «μη κυβερνητική» οργάνωση της CIA, επιτελεί σημαντικό υπηρεσιακό ρόλο στην διαμόρφωση της πολιτικής των κομμάτων στην Ουκρανία.
Όπως σε όλες τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, το NED αποτελεί, κατά έναν τρόπο, τον «πολιτικό βραχίονα» της CIA.
Το NED έχει τέσσερα θυγατρικά ινστιτούτα: Το IndependentRepublicanInstitute (IRI), το NationalDemocraticInstitute για Διεθνείς Υποθέσεις (NDI), το CenterforInternationalPrivateEnterprise (CIPE) και το AmericanCenterforInternationalLaborSolidarity (ACILS), τα οποία έχουν «μοναδική πιστοποίηση για να παρέχουν τεχνική βοήθεια για την προώθηση της δημοκρατίας παγκοσμίως» (www.iri.org/history.asp). Το NED και οι θυγατρικές του οργανώσεις χρηματοδοτούν το κόμμα του Γιούσενκο καθώς και το KievPressClub.
Το CIPE έχει μια σχεδόν ταυτόσημη εντολή για την Ουκρανία, όπου χρηματοδοτεί ανοικτά την έρευνα για «μεταρρυθμίσεις προς μια ελεύθερη αγορά» ορισμένων κομβικών «ανεξάρτητων thinktanks» και ινστιτούτων πολιτικής έρευνας.
Το InternationalCenterforPolicyStudies (ICPS), με έδρα το Κίεβο, υποστηρίζεται από το CIPE για να προωθήσει τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα οικοδομώντας κοινή συναίνεση για τις «μεταρρυθμίσεις προς μια ελεύθερη αγορά».
Στην Ουκρανία, το ΔΝΤ, όχι μόνο παρενέβη στην εφαρμογή του μακροοικονομικού προγράμματος, αλλά επίσης αναμείχθηκε φανερά στην αρένα της εσωτερικής πολιτικής με τέτοιο τρόπο ώστε να ενισχυθούν σημαντικά οι αντιρωσσικές τάσεις.
Το πυρηνικό οπλοστάσιό της Ρωσσίας και η εξελιγμένη στρατιωτική της τεχνολογία την έχουν μετατρέψει στο ισχυρότερο στρατιωτικό εμπόδιο στην ηγεμονία των ΗΠΑ. Για να εξουδετερώσει την Ρωσσία, ο Λευκός Οίκος ακύρωσε στην πράξη τις συμφωνίες Ρήγκαν-Γκορμπατσώφ, διεύρυνε το ΝΑΤΟ στα πρώην συνιστώντα μέρη της Σοβιετικής Ένωσης και τώρα στοχεύει στην νατοϊκή επέκταση μέσα σε περιοχές καθαρά ρωσσικών συμφερόντων όπως η Γεωργία και η Ουκρανία.
Πολλοί Ρώσσοι πιστεύουν ακόμα αφελώς ότι αυτή η αντι-ρωσσική πολιτική είναι απλώς ένα κατάλοιπο των ψυχροπολεμικών στερεότυπων, αλλά αυτή η αντίληψη είναι παραπλανητικός περισπασμός.
Η Ρωσσία είναι ο στόχος του ΝΑΤΟ, δέχεται σοβαρή επίθεση και, αν οι Ρώσσοι δεν το καταλάβουν γρήγορα αυτό, θα αποτελέσουν παρελθόν, προειδοποιούν πολλοί ειδικοί αξιωματούχοι και επιστήμονες των πολιτικών και στρατηγικών Ινστιτούτων της χώρας.
Σε μια ανάλυση στην εβδομαδιαία ρωσσική εφημερίδα Zavtra («SaveUkraine», 12/02/2014), που θεωρείται ιδιαίτερα ενημερωμένη στα θέματα ρωσσικής στρατηγικής και διαβάζεται σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής ελίτ, στρατιωτικοί και πολιτικοί αναλυτές του «IzborskClub» εξέφρασαν τις ανησυχίες τους σχετικά με την πορεία των γεγονότων στο Κίεβο και σε άλλες ουκρανικές πόλεις και προέβλεψαν τον κίνδυνο πραξικοπήματος από φασιστικά στοιχεία στο Κίεβο. Αναφερόμενο στην Κρίση της Κούβας της δεκαετίας του ’60, αυτό το ισχυρό ρωσσικό think–tank, του οποίου η σοβαρότητα αναγνωρίζεται από τον πρόεδρο Πούτιν τους τελευταίους μήνες, διαβλέπει σχέδια πολέμου με βάση την Ουκρανία.
Ένα τέτοιο πραξικόπημα θα κατέληγε σε αδελφοκτόνο πόλεμο στην Ουκρανία και θα αποτελούσε σοβαρή «στρατηγική απειλή για την Ρωσσική Ομοσπονδία». Οι συνέπειες για την Ρωσσία, σύμφωνα με την ανάλυση αυτή, θα ήταν:
– Ακύρωση της παρουσίας των ρωσσικών ενόπλων δυνάμεων στην Κριμαία, περιλαμβανόμενης και της Σεβαστούπολης ως βάσης του Στόλου της Μαύρης Θάλασσας της Ρωσσικής Ομοσπονδίας.
– Εκκαθαρίσεις των ρωσσικών πληθυσμών σε ανατολική και νότιο Ουκρανία, που θα οδηγήσουν σε κύμα προσφύγων στην Ρωσσική Ομοσπονδία.
– Απαγόρευση στους εργολάβους να συνεργάζονται με το ρωσσικό βιομηχανο-στρατιωτικό σύμπλεγμα στο Κίεβο, το Ντνιεπροπετρόφσκ, το Χάρκοβο και σε άλλες ουκρανικές πόλεις.
– Επιτάχυνση της δια της βίας ουκρανοποίησης του ρωσσόφωνου πληθυσμού.
– Εκτεταμένη συνεργασία της Ουκρανίας με το ΝΑΤΟ και εμφάνιση αμερικανικών και νατοϊκών βάσεων στην Ουκρανία, μεταξύ των οποίων και στην Κριμαία.
– Δημιουργία στην ανατολική Ουκρανία βάσεων για την εκπαίδευση τρομοκρατών, οι οποίοι θα αρχίσουν τις επιχειρήσεις τόσο στον Καύκασο όσο και στην Λεκάνη του Βόλγα, και πιθανόν και στην Σιβηρία.
– Επέκταση των «πορτοκαλί» ενορχηστρωμένων εξεγέρσεων στις μεγάλες ρωσσικές πόλεις, και ειδικότερα στις περιοχές των εθνοτήτων της Ρωσσικής Ομοσπονδίας.
– Εκδίωξη της Ρωσσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας από την Ουκρανία, η οποία θα συνοδευθεί με απαλλοτριώσεις εκκλησιών και μοναστηριών.
Σε μια 85σέλιδη έκθεση που δημοσιεύθηκε από αυτή τη νέα ρωσσική, πατριωτική ομάδα διαμόρφωσης πολιτικής, οι συγγραφείς της εκτιμούν με ψυχραιμία ότι υπάρχει κίνδυνος θερμοπυρηνικού πολέμου αφού οι ΗΠΑ κλιμακώνουν τις προσπάθειές τους να περικυκλώσουν την Ρωσσία.
Σύμφωνα με την έκθεση, η φύση ενός τέτοιου πολέμου θα είναι:
– υψηλής έντασης και υψηλής τεχνολογίας, αφού καθεμιά από τις εμπλεκόμενες χώρες θα επιδιώκουν να καταφέρουν ένα προληπτικό, καθοριστικό πλήγμα με όπλα υψηλής ακρίβειας (HPW) κατά των αντίπαλων πυρηνικών δυνάμεων, των συστημάτων αναγνώρισης, ελέγχου και επικοινωνιών στο έξω διάστημα, στον αέρα και στο έδαφος.
– θα βασίζεται σε μαζική χρήση και συμβατικών δυνάμεων για άμεση κλιμάκωση (μέθοδος όλα ή τίποτα), προκειμένου να καταστρέψουν τις ρωσσικές δυνάμεις και να επιτύχουν τους βασικούς πολεμικούς σκοπούς τους πριν η Μόσχα μπορέσει να εξαπολύσει πυρηνική επίθεση ή να ξεκινήσουν πολιτικές διαπραγματεύσεις.
– με στρατηγικούς όρους, σε μια τέτοια σύρραξη ίσως προηγηθεί μια περίοδος κλιμακούμενων συγκρούσεων, η οποία θα επιτρέψει τον έγκαιρο εντοπισμό της δυνατότητας και του χρόνου πολεμικής προετοιμασίας και αντίδρασης της Ρωσσίας μέσα από ειδικές αναγνωριστικές επιχειρήσεις.
Αυτό που κάνει τώρα η Δύση στον κόσμο είναι να πυροδοτεί συγκρούσεις, να υποστηρίζει λεηλασίες και τρομοκρατία, να θυσιάζει εκατομμύρια ανθρώπων για τα οικονομικά της συμφέροντα. Όλα αυτά δεν είναι καινούργια. Είναι ο γνωστός φασισμός που εμφανίστηκε και νικήθηκε στο παρελθόν. Το ίδιο θα γίνει και τώρα. Θα νικηθεί επειδή είναι λάθος, επειδή είναι ενάντια στην φυσική εξέλιξη του ανθρώπου και επειδή πολίτες από όλο τον κόσμο συνειδητοποιούν ότι οι φεουδαρχικές δομές που προσπαθούν να εφαρμόσουν οι δυτικοί Ολιγάρχες, ανήκουν στο παρελθόν και δεν πρέπει να τις ανεχθούμε ξανά.
«Το είδα στην τουρκο-συριακή μεθόριο. Άκουσα τις ιστορίες πολλών ντόπιων, στην τουρκική πόλη Χατάϊ και στην επαρχία κοντά στα σύνορα», γράφει ο André Vltchek, πολεμικός ανταποκριτής της PakistanToday(04/02/2014).
«Όλα αυτά συμβαίνουν σε διαφορετικό βαθμό και με διαφορετικά επίπεδα βιαιότητας στη Ταϋλάνδη, την Συρία, την Ουκρανία, την Βενεζουέλα και σε πολλά άλλα μέρη στον κόσμο. Αν η κυβέρνηση είναι “εθνική”, πραγματικά πατριωτική και υπερασπίζει τα συμφέροντα του λαού της από την λεηλασία των ξένων, σημαδεύεται και καταχωρείται σε μια αόρατη αλλά αμείλικτη μαφιόζικη μαύρη λίστα».
Η διαδικασία, η τακτική είναι πάντοτε η ίδια σχεδόν: μέσα ενημέρωσης που πληρώνονται από την Δύση, ή και κατευθείαν δυτικά μέσα, δυσφημούν τις εκλεγμένες κυβερνήσεις, μετά δημιουργούν “σκάνδαλα”, κατασκευάζουν χρωματιστά “αντιπολιτευτικά” κινήματα, προσλαμβάνουν και εκπαιδεύουν προβοκάτορες, και τελικά εμφανίζονται “ως εκ θαύματος” όπλα στα σημεία των διαδηλώσεων.
Όπως περιέγραψε σωστά και γλαφυρά ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας και συγγραφέας MichaelParenti: «Θα το κάνετε με τον δικό μας τρόπο, ή θα σας σπάσουμε τα πόδια, capice;».
Για την σταθερότητα, όμως, όλης της Ανατολικής Μεσογείου και της Μαύρης Θάλασσας είναι απαραίτητο να μείνει στους κόλπους της Ρωσσίας η στρατηγική περιοχή των εκβολών του Δούναβη και η παλιά σλαβική επικράτεια. Η περιοχή του ρωσσικού Κιέβου αποτελεί το λίκνο της ρωσσικής Ορθοδοξίας και το σύμβολο της βυζαντινής κληρονομιάς. Χωρίς την Ουκρανία, η Ρωσσία παύει να είναι αυτοκρατορία, έλεγε το δόγμα Μπρεζίνσκι, κι αυτό θέλουν να υλοποιήσουν οι μαθητές του στην Μεγάλη Σκακιέρα.
Προφανώς, ο πρόεδρος Πούτιν το γνωρίζει πολύ καλά αυτό και με τον άψογο αιφνιδιασμό του έστειλε το μήνυμα ότι, αν η «αρκούδα» θα δείξει τα νύχια της στην γεωπολιτική σκακιέρα, τότε η κυρία Νούλαντ και όσοι ρωσσοφοβικοί κάτοικοι της Ουκρανίας πρωταγωνιστούν ως «χρήσιμοι ηλίθιοι» στον σημερινό βρώμικο πόλεμο κατά της Ρωσσίας θα καταλάβουν το έγκλημά τους. Το ζήτημα είναι αν θα υπάρχουν πια ιστορικοί για να καταγράψουν το πόσα και ποια λάθη έγιναν.
*[Δημοσιεύθηκε στο HellenicNexus τ.83, Μάρτιος 2014]
Κάνε Like στο:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Λευτεριά στον Δ. Παπαγεωργίου
Πρόσφατα σχόλια