Τα «Σοράκια» του Παντείου έσπασαν τα μούτρα τους…

Posted by: filopatria on: 23 Φεβρουαρίου, 2008

• In: ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ | ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ | ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
• 8 Σχόλια

Μαύρα «Σοράκια» με νύχια γαμψά έπεσαν πάνω στην Τσαμουριά…, κατά το γνωστό παληό άσμα: Μαύρα κοράκια, εργατιά κ.λπ…, κ.λπ…

Στο κενό έπεσε η επιχείρηση που έγινε χτες στο Πάντειο πανεπιστήμιο να ανακινηθεί «μειονοτικό ζήτημα» Τσάμηδων από Πανεπιστημιακούς που κινούνται γύρω από την γραμμή Τζωρτζ Σόρος-ΗΠΑ στα βαλκανικά ζητήματα.

Πρώτον, το πολυπληθές κοινό αποδοκίμασε έντονα τις τοποθετήσεις ορισμένων ομιλητών που έδειχναν «ανθελληνικές» ή απείχαν εμφανώς της νηφάλιας ερευνητικής προσέγγισης της ιστορικής αυτής περιόδου.

Δεύτερον, δύο τουλάχιστον από τους ομιλητές διεχώρισαν καθαρά την θέση τους από την φιλο-τσάμικη προπαγάνδα και την νεοταξική στρατηγική δημιουργίας μειονοτήτων στο εσωτερικό της χώρας μας μιλώντας τεκμηριωμένα για τις παληές και σημερινές πτυχές του προβλήματος.

Η ιστορικός Ελευθερία Μαντά, επιστημονικός συνεργάτης του Ιδρύματος Μελετών Χερσονήσου του Αίμου (ΙΜΧΑ), μιλώντας για τον «κύκλο του αίματος στην Ήπειρο της Κατοχής», εξήγησε πως οι Τσάμηδες της Θεσπρωτίας δεν παρέλειπαν καμμιά ευκαιρία διεθνούς περιπλοκής για να βλάψουν τον ελληνικό λαό και την πατρίδα που τους φιλοξενούσε. Τον Ιούλιο του 1942, οι Τσάμηδες συγκρότησαν την K.S.I.L.I.A. (Αλβανικό Σύστημα Πολιτικής Διοίκησης) με 14 γερμανοντυμένα τάγματα και με στόχο την εξολόθρευση των ελληνικών πληθυσμών. Γι’ αυτό τον λόγο, μετά τον πόλεμο τιμωρήθηκαν για τα εγκλήματά τους και την συνεργασία με τις δυνάμεις κατοχής, τους αφαιρέθηκε η ιθαγένεια και απαλλοτριώθηκαν οι περιουσίες τους.

Ο δημοσιογράφος Τάσος Τέλλογλου, αναφερόμενος στην υποτιθέμενη επικαιρότητα του ζητήματος σήμερα, διευκρίνισε ότι, στην πραγματικότητα, με το «χαρτί» της Τσαμουριάς απασχολείται μόνο μια μικρή ομάδα απογόνων των εξορισθέντων δωσίλογων, που αποβλέπει σε άμεσα οικονομικά οφέλη με την καταβολή κάποιων αποζημιώσεων από την ελληνική κυβέρνηση. Όπως είπε χαρακτηριστικά, αν αύριο το πρωΐ η Ελλάδα τους έδινε από μια επιταγή με ένα σεβαστό ποσόν, θα έπαυαν να φωνασκούν. Επικαλέσθηκε, επίσης, παλαιότερη συζήτησή του με τον πρώην Αλβανό πρόεδρο Αλία, ο οποίος του είχε εκμυστηρευθεί πως ο Χότζα και οι κομμουνιστές Αλβανοί αντιμετώπισαν τους Τσάμηδες ως δωσίλογους, καταδικασμένους από την ελληνική δικαιοσύνη και την συμμαχική κοινή γνώμη.

Το ίδιο το καθεστώς της μεταπολεμικής Αλβανίας έθεσε στο περιθώριο το ζήτημα των Τσάμηδων, εκτόπισε ένα μέρος τους προς τα βόρεια της χώρας και εκτέλεσε κάποιους επώνυμους από αυτούς. Το ζήτημα ανακινήθηκε ξανά μετά την δεκαετία του ‘90 όταν ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και διεθνείς παράγοντες, όπως ο Ουγγροεβραίος μεγιστάνας Σόρος, άρχισαν να ανακατεύονται στα εσωτερικά των Βαλκανίων.

Ανάμεσα στο κοινό υπήρχαν πολλοί ηλικιωμένοι Ηπειρώτες και Βορειοηπειρώτες, που είχαν ζήσει τα γεγονότα και μίλησαν με λεπτομέρειες για τα εγκλήματα των Τσάμηδων.

Ο κόσμος που είχε γεμίσει το αμφιθέατρο, ανάμεσά τους πολλοί φοιτητές, διαμαρτυρήθηκε έντονα για την επιλογή της ημερομηνίας της εκδήλωσης που συνέπεσε με την επέτειο της απελευθέρωσης των Ιωαννίνων.

Φωνές, όπως «είστε υποκινούμενοι», «γιατί θυμηθήκατε τους Τσάμηδες τρεις ημέρες μετά το Κόσσοβο;», ή «γιατί δεν ασχολείστε με όσα τραβάνε οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου», ακούστηκαν επανειλημμένα στην αίθουσα. Πολλές επιθέσεις στράφηκαν κατά του προσώπου του ιστορικού Στέφανου Παπαγεωργίου, που διηύθυνε την συζήτηση, η οποία εντέλει εξελίχθηκε ομαλά, παρά την ένταση.

Αλγεινή εντύπωση έκανε η ανεπιτυχής τελική προσπάθεια του λέκτορα του Παντείου, Δημήτρη Χριστόπουλου, να αφορίσει ψυχαναλυτικά τα πατριωτικά αισθήματα των παρευρισκομένων, επαναφέροντας την ψυχιατρική της καταστολής των γκούλαγκ και των ιδεολογικών διώξεων στην σημερινή πολιτική ατζέντα.

Η γενική αίσθηση που έμεινε, πάντως, σε όσους παρακολούθησαν την χθεσινή εκδήλωση ήταν ότι ο λόγος τέτοιων πρωτοβουλιών δείχνει ύποπτος, την στιγμή που ο νεοταξικός ιμπεριαλισμός αιματοκυλίζει τα Βαλκάνια, κατασκευάζοντας «μειονοτικά» προτεκτοράτα που εξυπηρετούν κυρίως τις στρατηγικές επιδιώξεις του.

Λεωνίδας Χ. Αποσκίτης

[Επιτρέπεται η προώθηση και αναδημοσίευση]

Πηγή